Hier vindt u korte verslagen van de optredens van de Zinkopeters, en van de set-lists die er daar gespeeld zijn.
Zinkopeters spelen zich in de kijker. Het vierde optreden alweer van de Zinkopeters! Volgens Peter "in 20 jaar", maar dat hangt er natuurlijk van af hoe je de geschiedenis bekijkt. De Zinkopeters in de huidige samenstelling speelde voor het eerst eind jaren 80 vdve, dus dan is het zelfs een onderschatting, hoewel we dan volgens Jos een optreden in de SCOM vergeten zijn. Reken je vanaf 2004, toen de Zinkopeters nieuwe stijl zich weer hergroepeerde, dan begint het al op een behoorlijk intensief toer-programma te lijken! De "Never-Ending Tour" als het aan de Zinkopeters ligt, want men heeft er weer veel plezier aan beleefd op deze 17e oktober. Ruud Wijmans attendeerde de bandleden in Juni op deze mogelijkheid om op te treden, en iedereen was het ermee eens dat de Zinkopeters deze mogelijkheid om zich in de kijker te spelen niet voorbij konden laten gaan.
Wederom werd er opgetreden in de bekende witte pakken, want, zoals Peter terecht opmerkte, "de Zinkopeters zitten in hun witte periode". Helaas was de temperatuur in het zaaltje al dermate opgelopen dat alleen Peter het jasje erbij aanhield. Je krijgt het gauw warm in zulke goedkope rommel. De hele avond hadden hier al andere Beatles cover acts opgetreden, telkens van zaal wisselend met de foyer om de vaart er een beetje in te houden. Op die wijze was er een zeer gevarieerd programma ontstaan, met een kunstfluiter die zich "playbackend" door enkele Beatle-liedjes werkte, tot een sopraanzangeres, folk-duo's, heavy metal, en avant-garde. Alles zat erbij! Om 23.20 mochten de Zinkopeters aantreden voor een 20 minuten durende show.
Please Please Me ging uitstekend, ondanks dat iedereen natuurlijk de zenuwen in de vingers had; de samenzang van Peter en Thomas was goed, de teksten werden niet vergeten, de riffjes en breekjes liepen goed. You Can't Do That is natuurlijk een main stay in het Zinkopeters repertoire dus die verliep ook als vanouds. Het publiek, toch gauw een honderd man, begon al een beetje mee te wiegen. Afwachten hoe dat met Things We Said Today zou gaan, voor het eerst electrisch gebracht. Was ook al door een andere band gespeeld, dus "deze nu maar niet overslaan?", vroeg Peter. "Nee!" joelde iedereen, dus er werd enthousiast ingezet. Liep zonder grote miskleunen en de balans leek ook aardig in orde. Ticket To ride verliep ook goed, al duurde het ompolen van de gitaren - Peter schakelde over op zijn 12-vingerige gitaar - wat lang. Dan vergeet je ook je tekst om te slaan, dus dat werd een valse start. Vond niemand erg, want in de avant-garde act van eerder deze avond had de lead-zanger heel vaak ge-rapt dat je "de juiste woorden kunt vinden", dus daar kon met een grap een mooie draai aan gegeven worden. No Reply ook voor het eerst electrisch, en ging eigenlijk beter dan ooit tijdens de repetities. Ook hier de juiste tekst en samenzang op de meeste momenten. Minder goed ging het dus eigenlijk alleen in de staart van het optreden. De fraai twee-stemmig gezongen openingsmaten van You’re Going To Loose That Girl gingen wel uitstekend, het was muisstil in de zaal! Ja, ja, dat maakte indruk, iedereen vroeg zich af of ze dit nummer wel kenden, en waar het heen zou gaan. Maar daarna moest het ritme worden opgepakt en dat verliep minder, pas bij het eerste couplet begon het te lopen. Tekst hiervan blijft lastig, maar moet wel goed zitten in verband met de "echo" van de harmony vocal. Ach ja, de Zinkopeters vochten zich naar het coda, en werkte zelfs het geoefende herhalen van de laatste maten netjes af, maar het wilde maar niet spetteren.
Het moest nu ongeveer tijd zijn, maar op de vraag "hebben we nog tijd?" van Peter werd door het publiek gescandeerd dat ook het laatste druppeltje eruit moest worden geperst. Helaas had Ruud de akkoorden van "Can't Buy Me Love" toch nog niet helemaal scherp, en het tempo ligt natuurlijk erg hoog. Dat werd dus een rommeltje, zeker in de eerste maten. Het George Harrison-solootje van Peter gaat thuis bij het oefenen natuurlijk altijd goed, maar 'live' net niet als het in 1x goed moet. Desalniettemin was iedereen enthousiast en werden vele schouderklopjes in ontvangst genomen. Al met al duurde het geheel zo'n 24 minuten, en iedereen vond dat de Zinkopeters veel vaker zouden moeten optreden!
Reacties van de bandleden na afloop:
Back to top
Zinkopeters gaan naar de Markt! Op verzoek van Peter van Dongen, oud collega van de bassist van de Zinkopeters en Rolling Stones fan van het eerste uur, reizen de zinkopeters af naar Etten-Leur om aldaar in de bekende kroeg de Burgemeester aan de Markt een optreden te verzorgen ter ere van zijn 50ste verjaardag. Bij aankomst zijn we verrast door een complete backline inclusief licht en geluidsman. Helaas komt het idee van onze eigen producer Peter Devilee om een mooie en uitgebalanceerde geluidsopname van dit optreden te maken zwaar onder vuur te liggen door gebrek aan tijd en wordt dan ook voortijdig afgeblazen. Alle meegesjouwde apparatuur ten spijt. De zaal is klein, het plafond laag en het geluidsniveau sterk. Dit zorgt ervoor dat Peter, die te kampen heeft met gehoorproblemen als gevolg van Meniere, zich door deze avond heen moet worstelen. Tot overmaat van ramp hebben we ook nog besloten een Rolling Stones nummer ten gehore te brengen (Jumping Jack Flash) om de gastheer te plezieren, dus de druk staat behoorlijk op de ketel.
Gestoken in de beroemde witte pakken uit de videoclip Taxman beginnen de heren aan het optreden en weet het publiek zowaar de dansvloer te bereiken waarbij luidkeels met de beroemde Beatles nummers wordt meegezongen en ouderwetse dansmoves zichtbaar zijn.
Dat wij niet de enigen zijn met een beperkte repertoire keuze blijkt wel als na ons een optreden plaatsvindt van 2 heren die elk lied beginnen met "1,2,3, bier!" en waarbij dit goudkleurige vocht ook in ieder bekend lied in de tekst wordt ingepast en ook nog daadwerkelijk wordt ingenomen. Al met al een geslaagd optreden, misschien wel een hoogtepunt. Of dit de reden is waarom de Zinkopeters daarna een rustperiode van een jaar inlassen zal nooit duidelijk worden.
Back to top
The Hoogvliet Zinkopeters maken "The Office Tapes"! Dit optreden is nu al berucht en de eerste bootlegs ervan circuleren reeds als The Office Tapes, want dit optreden vond plaats in het kantoor van Ruud Wijmans en zijn collega's, letterlijk tussen de buro's waar de PCs en Macs nog stonden te draaien. Niet minder dan 20 collega's van Ruud konden zich wegrukken van de verleidelijke barbecue om het repertoire van de Zinkopeters te beluisteren, een recordpubliek voor de Zinkopeters, want dat waren er zeker 2x zoveel als er kwamen kijken naar hun Spike City optreden in 2005. Als de Zinkopeters doorgaan met 1x in de 6 jaar optreden en het publiek blijft zich telkens verdubbelen, dan hebben ze in 2047 een publiek van meer dan duizend man. Ja, ja, 1000!
Maar wat een sfeer hing er in dat kantoortje! Om 20.30 betraden de heren het podium (nou ja, podium, het vrijgemaakte hoekje met uitzicht op het water), en hielden de toehoorders precies een uur in de ban. "Hoe kan dat dan?", zult u zeggen, want ze hadden toch maar voor 30 minuten repertoire? Nou dat kun je dus aardig oprekken met wat lulverhalen tussen de nummers door over hoe moeilijk John en Paul het met elkaar hadden, maar wat een prachtige muziek ze toch samen gemaakt hadden, en meer van dergelijke flauwe kul. Peter bracht het met een flair alsof hij dat al 20 jaar deed, en dat klopt nog aardig ook, want zo lang doet hij dat ook al met zijn studenten in de collegebanken.
Er werd afgetrapt met "You're Going To Loose That Girl", en dat is inmiddels bijna een klassiek stuk geworden voor de Zinkopeters. Lag het aan de hoed van Peter, of de Beatles T-shirts van de andere Zinkopeters? We zullen het nooit weten, maar de balans in de sound was prima, en dan heb je snel het gevoel dat het wel goed gaat komen allemaal en krijg je vleugels. De zang komt dan redelijk relaxed door, en dan heb je het pleit eigenlijk al gewonnen. Ook "No Reply" en de rest van de akoestische set verliep uitstekend. Ruud had zijn instrument dit keer nauwkeurig gestemd, zodat zijn spel op de 12-vingerige gitaar een verrijking was. De Hofner bas zat prachtig in de mix en huppelde overal vrolijk doorheen. De achtergrondzang van Thomas kon niet misgaan met zo'n fraaie harmonizer van TC Helicon. Ja, ja, de heren hebben spullen en dat kon je horen ook! Echte hoogtepunten waren er niet, alles zat goed, daar was duidelijk op geoefend, maar de verassing was toch wel "Two Of Us", dat eigenlijk pas enkele dagen geleden aan het repertoire was toegevoegd en waar de Zinkopeters precies de juiste laid back swing en atmosfeer troffen. De tweestemmige zang van Peter en Thomas was gewoon recht voor z'n raap, right on key!
De electrische set verliep wat chaotischer, omdat beide gitaren nu zelf overal overheen moesten zien te komen, maar wonder boven wonder bleef het geheel toch swingen. "Birthday" was wellicht iets te vaak geoefend, en miste iets van de eerdere spontaniteit, maar "Ticket To Ride" klonk net zo heavy als het origineel, met zijn droning A. Ook de verbindende solootjes van Ruud gingen prima, maar ja, daar had hij dan ook wel drie avonden op zitten oefenen! "You Can't Do That" kende ook een scheurende solo van Ruud, hoewel de fuzz daar natuurlijk ook debet aan was.
Het coda bestond uit "Martha My Dear", waar nog niemand van het publiek ooit van gehoord had, en dat zal wel even wennen geweest zijn. Na een exposee van Peter over hoe ingewikkeld die zangpartijen van The Beatles wel niet waren, werd dat geillustreerd met een versie zo vals gezongen dat een krolse kat er geen brood van zou lusten. Afgetopt met een fantastische trompet solo van de drummer. Daarna moesten de Zinkopeters zich natuurlijk revancheren, en ze deden dat met een weergaloze toegift van hun enige internet-hit tot nu toe: een hele relaxte "She's A Woman". En daarna zat het uur erop, uitblazen, bijtanken, nagenieten, en de hele rotzooi weer in de auto's sjouwen. Moe maar voldaan begaven de Zinkopeters zich rond halfelf richting bedstee.
Er waren drie camera's aanwezig om de hele boel te registreren voor het nageslacht. Heleen Devilee (vrouw van) had haar iPod Touch bij zich en de Nikon van dochterlief. De meeste filmpjes zijn van de iPod touch, wat wazig en niet geheel synchroon met het geluid. Heleen wist niet hoe de Nikon te gebruiken tot halverwege, dus daar is maar 1 filmpje mee gemaakt. Dit is het optreden in zijn meest pure vorm, ongecensureerd, no edits! Alles samengevoegd onder de noemer "camera 1" en de default link. Thomas had zijn camera op statief gezet, links voor het podium (nou ja, podium). Hij was teleurgesteld over de slechte hoorbaarheid van zijn harmony vocals. Had-ie daar nou weken op zitten oefenen!? Dus die heeft-ie er later thuis zelf nog aan toegevoegd. Je reinste revisionisme! Dit zijn de beelden van camera 2. Tenslotte was Tessa Wijmans er (dochter van). Waarom daar maar 2 filmpjes van bewaard zijn gebleven zal voor de schrijver dezes altijd wel een raadsel blijven, maar ze staan gelinked als " camera 3". Veel kijkplezier!
Back to top
Zaterdag 4 juni 2005. The Hoogvliet Zinkopeters hit Spike City! Om kwart voor negen betraden ze het podium en na zes nummers stond de zaal al op z'n kop! Er waren uiteraard geen reserve nummers, dus een toegift kon er niet meer af; bovendien was het tijd voor de tweede set van het Symfonisch Blaasorkest Spijkenisse en daar hadden de mensen per slot van rekening voor betaald. Kortom, het is allemaal prima verlopen, een duidelijke stap naar onsterfelijke roem voor de Zinkopeters.
Rond vijf uur begon de middag omineus omdat gitarist Devilee de hele Blaise Pascal niet kon vinden ondanks zijn Tom Tom Go in de auto. Maar ja, moeten ze die school ook maar niet achter een bomenrij verstoppen. Daarna werd de apparatuur opgesteld, en toen de harmonie klaar was met zijn setje oefenen, kon er ge-"soundcheckt" worden. De zang was op het podium nauwelijks hoorbaar, maar in de zaal kennelijk wel. Robert zou zijn inspanningen niet voor niks verrichten. Jammer genoeg kwam de reserve versterker niet goed door als podium-monitor. Maar de basversterker die op het laatste moment geregeld was bleek een gouden greep. Wat een lekker vet basje kwam daaruit! Na een kwartiertje kwamen de bestelde pizza's binnen en nadat die naar binnen gewerkt waren, begon de zaal al vol te lopen en moesten we er het beste maar van hopen.
 |
| De Hoogvliet Zinkopeters zijn trots op (hun uitvoering van) Proud Mary! |
Eerst moesten wij nog de eerste set van het Symfonisch Blaasorkest Spijkenisse uitzitten, waar onze drummer een prachtig partijtje saxofoon weggaf. Voor hem dus geen plankenkoorts meer! Om kwart voor negen was het dan zover, en konden wij losbarsten met Proud Mary. Alle 60-plussers hadden de zaal toen al verlaten voor de koffie, maar zij die dat nog niet hadden gedaan begonnen zowaar mee te swingen! Het stond dan ook als een huis. Ook Alabama verliep redelijk foutloos, ondanks dat de samenzang van Peter en Robert door dezelfde microfoon moest. Het leken de Beatles 1964 wel. Na al dat geweld was You Do Something To Me een rustige ballad die niet helemaal vlekkeloos verliep, maar dat hebben alleen de kniesoren gehoord. Op de klok kijkend leken we nu toch wel heel snel door ons repertoire te gaan en werd ter plekke besloten de Blues in A maar in te lassen. Dat kun je eindeloos volhouden, zij het dat het dan wel erg saai wordt. Maar Robert improviseerde er goed op los, en het solootje van Peter was ook z'n slechtste niet, hoewel er hier en daar wel een paar nootjes scheef gingen. Maar ja, hij heet dan ook geen Eric Clapton. Get Back was daarna om twee redenen een minder geslaagde programmering: 1. het akkoordenschema lijkt teveel op Blues in A, en 2. We hadden het te weinig geoefend, en hoe hou je het dan een beetje interessant als je telkens dat ene solootje van Lennon herhaalt. Bovendien: hoe brei je er een end an? Werd dus een rommeltje, maar wel lachen. Hierna moesten wij ons natuurlijk revancheren, en daarvoor is Sultans of Swing uitermate geschikt. Wel effe zorgen dat je in het juiste tempo begint, maar dat ging goed. Het muzikale einde hakt er goed in, en blijft ook lekker hangen bij iedereen. Een daverend applaus was deel! Niet slecht voor een stel grijzende 40-plussers, vaders van tenminste 9 kinderen.
Er zijn uiteraard geluidsopnames gemaakt (met minidisc recorder) en daarvan zullen ook mp3-tjes ter beschikking komen. Hieronder enkele foto-impressies van het optreden. (Later meer.)
Persoonlijke impressies over dit optreden:
Ondanks het gemis aan goede monitors, het geklaag over stramme vingers, het niet meer op de benen kunnen staan en termen als "spelen als een vaatdoek cq. natte krant" van de muzikanten zelf, hebben we een leuk en goed optreden. Van diverse kanten komen de complimenten tot ons. Volkomen verrast ontvingen wij ieder aan het eind van de avond ieder ook nog een bloemetje (voor de vrouwen die thuis voor de buis zaten natuurlijk).
Reacties van enthousiaste fans zoals kort na het optreden opgetekend van de website van de Harmonie (www.sbs-spijkenisse):
"Na afloop struinen de 4 grijze heren (gastzanger Robbert was inmiddels al zonder bloemetje ophuis aan) nog door Spike-City op zoek naar blond schuimend bier. (Op middelbare scholen: ... geen alcohol.) Bij een onooglijke hash-tent in het centrum wordt de vlam nog es in de sigaar gejaagd en de kelen spreekwoordelijk gesmeerd. Het smaakt ... naar meer....."
Back to top
